Ένα ζευγάρι διαφωνούσε, ο άντρας σηκώνει χέρι στη γυναίκα του και λίγα λεπτά μετά την πλησίασε και της είπε:
-Γιατί με κάνεις να σου φέρομαι άσχημα;

Ο άνθρωπος αυτός κατηγόρησε τη σύζυγο του, τη μητέρα των παιδιών του για το συναίσθημα που βίωσε - για το θυμό που δεν μπόρεσε να ελέγξει- για την αρρώστια να επιβληθεί με τη βία σε κάποιον μόνο και μόνο για να τον σταματήσει. Για αυτό που έκανε, το άσχημο, το ανεπίτρεπτο, το ασυγχώρητο δημιούργησε ενοχή σε μια γυναίκα πως εκείνη φταίει που της φέρθηκε άσχημα και πως αν εκείνη αλλάξει, το βουλώσει, του υποταχθεί και συμφωνεί μαζί του τότε δεν θα έχει να φοβάται τίποτα - θα γίνει ο καλύτερος σύντροφος του κόσμου.

Κι αναρωτιέμαι, εκτός από τα ζευγάρια, σε πόσες άλλες συνθήκες το έχουμε ζήσει αυτό το μοτίβο; Αυτή τη μορφή βίας - από γονείς, δασκαλους, κηδεμόνες, αφεντικά, προπονητές κοκ.

Δεν ξέρω τι θα απαντούσατε εσείς σε κάτι τέτοιο, θυμάμαι να μου έχει συμβεί, σαν παιδί όταν κάποιος δάσκαλος μου είπε : με τη συμπεριφορά σου με εκανες να σε βάλω τιμωρία. Τότε λυπήθηκα πάρα πολύ και έκλαιγα, σήμερα όμως αν κάποιος το έλεγε σε κάποιο παιδί θα θύμωνα. Θα θύμωνα όχι γιατι την τιμωρία, αλλά για την ενοχική ταυτότητα που θα κουβαλούσε μια ζωή μετά το παιδί αυτό το άτακτο.

Πως να εξαλειφθεί λοιπόν η βία, όταν από παιδιά ακόμα μας γεμίζουν με ανασφάλειες. Να λέμε ότι φταίμε κιόλας για τη βία που κάποιος ασκεί πάνω μας, να το κρύβουμε μην τυχόν και βρεθεί κάποιος και πει τα’ θελες και τα ‘παθες.